Edgar allan Poe-Fatih Kurtçuk

Bak! Bir gala gecesi bu
Yapayalnız son yıllar içre.
Bir melek topluluğu, kanatlı
Gözyaşına boğulmuş ve bürünmüş tüllere,
Oturmuş bir tiyatroya
Görmek için bir korkular ve umutlar oyununu,
Göksel cisimlerin müziğini
Kısık kısık üflerken orkestra.

Mukallitler,yüksekte Tanrının kılığında,
Mırıldanırlar alçak sesle,
Ve uçarlar sağa sola-
Kukladan başka bir sey değil gidip gelen
Biçimsiz kocaman şeylerin emriyle
Ki kaydırırlar shneyi orata buraya,
Çırparak akbaba kanatlarından
Görünmez bir kederi.

Bu karışık tiyatro-ah
Unutulmayacak kesinlikle.
Bir kalabalığın yakalayamayıp
Ebediyyen izlediği hayeletiyle,
Bir çemberin içinde
Her zaman aynı noktaya dönen,
Ve ruhu çokça günah,delilik
Ve dehşet olan konusuyla.

Ama bak, mukallit topluluğunun arasına ,
Sürünen bir şekil giriyor.
Kan kırmızı bir şekilde geliyor kıvranarak
O resim gibi yalnızlıktan.
Kıvranıyor-kıvranıyor-ölümcül pençeleriyle
Onun besini oluyor mukallitler,
Ve ağlıyor Seraph'lar, ağlıyor,
İnsan kanına geçmiş böcek dişlerini gördükçe.

Sönük-sönük ışıklar-sönük hepsi.
Ve titreyen her bir şeklin üstüne
O perde, bir cenaze örtüsü iner,
Bir fırtınanın esişiyle,
Melekler, solmuş sararmış hepsi,
Yükselirken tülleri atıp diyorlar ki
Bu oyun trajedisidir "İnsan"ın
Ve fatih kurtçuk da onun kahramanı.

ben bu siire bayiliyorum