siyanürün çalışmaları :O

harikaaaa olmuşşşşx)))

emin değilim ama hayatındaki karmaşıklığı anlatmak istemiş olabilir

görmemişim yorumunu affet beni teşekkür ederim :)

-On yedi tane karbon, on dokuz tane hidrojen ve bir tane de
nitrat iyonu… Uyku tanrısının oğlu bay güzel düşler Morpheus’u oluşturan
elementler. Ve ruh olarak da bacağıma
rasgele soktuğum şırınganın kanatması. Evet simyam işliyor ve kalp atışlarım
yavaşlıyor kaslarım kendini bırakırken zemine. Kimine göre neşe, kimine göre
haz, kimine göre sadece tembellik kimisine göreyse güzel düşler. Benim için
hepsi orada. Öyleyse iyi geceler.-





“Yıl 1986 yani iki yıl önce. Nedenini bilmediğim olaylardan
ötürü gözümü daha önce hiç görmediğim yepyeni bir dünyaya açtığım zaman. 17
yaşında bir beden duruyordu kabımda, ancak ruhum bunu ifade etmek için tek bir
sözcük bilmiyordu. Bir maskeyle verilen oksijen genzimi yakıyordu. Serum takılı
bir el ve ben onu hissetmiyordum. Yalnızca içinde kıpırdayan bir şeyler vardı
ve donukluk. Bedenim de, biraz daha az, ama öyleydi: hissiz. Başım dönüyordu ve
üzerimde her an kırılabilir bir mutluluk vardı sanki. Ve spot ışıkları
arasından beyaz giyimli amcalar geldi. Kaskatı yüzlerine rağmen gözleri memnun
görünüyordu. Ağızları hareket ediyordu ve tuhaf sesler çıkarıyorlardı. Yarı
açık gözlerimle onları seyrederken gözlerindeki memnuniyet acıma ve hayal
kırıklığına dönüştü. Pek mutlu değillerdi. Daha sonra farklı bir odaya alındım.
Güneşi görebildiğim bir yere. Üzerimdeki o kırılgan mutluluk sönüyordu. Her
yanım acı içinde bağırıyordu. Tamamen bedbinlik içerisindeydim. Uyuşuk, sersem,
halsiz ve sanki okkalı bir tokat yemiş gibi. Araba motoru gibi çalışan kalbim
kafamı pancara döndürüyordu, sıcak ve kırmızı. Ellerimse donuyordu ve ayaklarım
sanki kar yanığına uğruyordu. Böyle olduğum zamanlarda bir doktor bacağımdan
bir iğne vuruyordu. (Normalde acıyabilirdi ancak çektiğim ağrıların yanında bu
hiçbir şeydi.) Daha sonra tekrar bir huzura eriyor ve tatlı rüyalara
dalıyordum. Bunlar olurken konuşmayı, yazmayı, okumayı ve yürümeyi tekrar
öğrendim büyük ağrılar ve kötü hisler içerinde. Artık ağrı kesiciler etki bile
etmiyordu bazen ve eğitimi ve rehabilitasyonu da reddediyordum. Ama bu o
zamandı. Beynimde hala birkaç şey kalmış olsa gerek her şeyi reddetmeme rağmen
hızlıca öğrendim. Ama çektiğim ağrılar beni şimdi bile deli ediyor.


Hastaneden çıkarıldıktan ve yavaş yavaş dozu azaltılan ağrı
kesiler kesildikten sonra ağrılarım çok arttı ve araştırma yaptım. Morfin. Beni
uyuşturan o güzel madde morfindi. Ulaşmam gerek o naçizane ilaç.


Morfin diye bir peri ruhu vardır bilir misiniz? Pembe,
üzerinde bir lilium olan elbisesi, pembe topuz saçları, zarif kol ve bacakları,
hızını kesmesin diye koruyucu gözlükleri ve muhteşem bir çözüm gücü vardır bu
ruhun. Zeki ve duygusaldır Morfin. Beni hep dinledi ve her zaman yardım etti.
Ben de iyi bir şaman olup bazen bedenimi ele geçirmesine izin verdim.”


Söylenenleri harfi harfine not alan acıklı gözlere sahip
turuncu kıvırcık saçları olan ve konuşmak işiymiş gibi davranan, öğreten kadın odadan
çıktı.


“Durum pek iç açıcı değil… Kendine bir arkadaş yaratmış
sanki. Onsuz yalnız kalacak gibi hissediyor, bu yüzden de çok yalnız, çünkü ona
değer verdiği kadar başka hiçbir şeye yada kimseye değer vermiyor. En azından
onu önemseyen birileri olsa daha iyi olabilirdi.”


“Sözcükleri rasgele bir araya getiririp konuşuyor işte!”
diye düşündüm. İnsanların bana acıması olanaksızdı, yalnız falan değildim bir
ailem, arkadaşlarım ve rengarenk düşlerim vardı. Yatağa uzandım ve kolumu havaya kaldırdım. Canım
çok yanıyordu ve artarak. Kolumu kıpırdatamadığımı fark ettiğimde uykuya
dalmıştım.


Ağlayarak uyandım gündüz. Sırılsıklamdı yatak. Kasıklarımdan
omiriliğime kadar olan bölge öyle bir acıyla bağırıyordu ki kendimi onun senini
bastırmak zorunda kalmış gibi hissediyordum. Çığlıklar ortada uçuşuyordu,
altımı ıslatmıştım.


“Sabah kahvaltısı! Günün en paha biçilmez anı! Annem yine
benden erken kalkıp nefis bir sofra hazırlamış. Uykunun en sempatik bir şekilde
hadi git artık dediği anda uyandığımdan da çok memnunum. Hemen yüzümü yıkayıp
sofraya oturuyorum. Annem o yumuşacık sesiyle babama sesleniyor. Babam da
tuvalette gazete okuyarak uyuyakalmış o yüzden anneme tatlı bir kızgınlıkla
bağırıyor ve sonra hep beraber kahkahalara boğuluyoruz. Babam sofraya oturuyor
ve kedimiz Tobacco gelip bacaklarımda dolanıyor. Kadro tamam, çaylar demli ve
afiyet olsun!”


Öğleye doğru tekrar uyandım yine yakarış yine ağrı ama bu
sefer kimse gelmiyordu yardıma, feryat etmiştim halbuki ölümümün adına.


“Bu arada şaka maka 1988’e gireceğiz yakında. Benim doğum
günüm 2 ocak yani yalnızca 6 gün var.” Bunları düşünüp mutlu olmayı deniyordum
ama pek işe yarıyor gibi görünmüyorlardı. Yataktan fırladım dayanamazcasına
odanın dört bir yanında koşturuyordum ama nafile geçmeyince geçmiyordu acı. Çömeldim
odanın güneşi göremeyen kör noktasına ve bağırdım, hem kafamı duvara vurdum
belki ağrılarım geçer diye hem çığlık attım. İncecik, yalnızca kemik ve deriden
oluşma kol ve bacaklarım tirtir titriyordu. Çömelmiş daha fazla kalamadım ve
takla attım sanırım kafamı çok sert çarpmışım bir süre sonrasını hatırlamıyorum
çünkü.


“Aylak aylak yatağımda yatıyorum. En sevdiğim şeydir hiçbir
işimin olmaması ve yatmak huzurluca gün boyu. Yanımda bir parça kek dilimi var
ve kırıntı dökmemeye uğraşarak onu sindire sindire yiyorum, çabalarım gerçekten
komik görünüyor. Eğleniyorum kendi kendime. Daha sonra içeri biri giriyor
bakireliğimi hediye ettiğim. Bakıyorum gözlerine, gözlerinden tatlı alevler
püskürüyor, rahatımı bozma zamanı deyip kekten başka bir şeyler yemek için
kendimi hazırlıyorum… ne yorucu bir haz, biliyor musun: seni çok seviyorum…”


Gözlerimi açıyorum ve uzun zaman önce tanıştığım yerdeyim. 2
yıl kadar önce. Bu kez etrafta beni izleyen doktor yok, kolum yine uyuşuk. Demek
hala Morfin perisi veya bay güzel düşler –her kimse, artık umurumda değil- beni
özgür kılabiliyor. Her daim yanımda olan canım arkadaşım, teşekkürler yaptığın
tüm iyilikler için. Ama o kadar iyiydin ki artık bu kadar mükemmel olamazdın.
Annemin içinde fatih kurtçuklar, hazırladığı kahvaltılarda dikiş iğnesi
aratacak kadar mükemmeldin. Cennette bir çiçek olduğumu hissettirdin bana hep,
ama cennet yalnızca cehennemin yarım kalan kısmıdır, dünyada ilk ana rahmine
düştüğünde bir cennetti, körpeydi ama şimdi harfi harfine bombok, öyle bir
yerde çiçek açma derdi annem, altın vuruştan ölmeden önce. Hatırlıyorum da
şimdi eskiyi, bana hiçbir şey katmadın. O yüzden birileri ikinci kez ölümü
yenebildiğimi anlamadan önce seni koluma sokulup bantlanan o iğneyle birlikte
söküp atıyorum.


- On yedi tane karbon, on dokuz tane hidrojen ve bir tane de
nitrat iyonu… Pembe, liliumlu peri kızı Morfin kanı… Şaman değilim artık, artık
bu vücutta anılmayacak adı. Kimine göre neşe, kimine göre haz, kimine göre
sadece tembellik kimisine göreyse güzel düşler. Evet Bay Kum perisi… sihirli
kum taneciklerini serpiştir gözlerime ve getir en derin uykumu… Renkli rüyalar
dilemiyorum. Her şeyi kolaylıkla anlamalıyım. O yüzden bir karanlık yeterli
olacaktır, görmem gereken hiçbir şey olmazsa beynimi yormak zorunda da kalmam
değil mi? -